Meditatie op een gedicht 12
Erik van den Brink
We laten een gedicht resoneren in ons innerlijke landschap.
–
Al zo lang dit dier
Ongeweten was ik
al zo lang dit dier
ik geloofde verhalen
die het ontkennen maar
niet kunnen temmen
ik hoorde het huilen
iedere nacht
ik volgde sporen
van oude geuren tot
ik mijn woorden was
verloren en in het donker
twee ogen glanzen zag
ze keken mij aan
alsof ze mij kenden
voor ik was geboren
ik vatte moed en
streelde zacht
de vacht die vreemd
verwant was aan
mijn eigen huid
nooit voelde ik mij
zo eenzaam verbonden
kan ik houden van dit dier?
kan het mij vertrouwen?
© Erik van den Brink, 2024
