Eenzaamheid op het pad
Michaël Verlouw
De weg van inzicht- en hart-meditatie belooft ons vreugde, vrijheid en verbinding. Het zet onze hart/geest in de richting van vrij worden van lijden. De nadruk ligt daarbij doorgaans alleen maar op de bevrijdende werking van onze beoefening en op de liefdevolle, verbindende kracht van de Boeddha, de Dhamma en de Sangha. En dat is zeker waar. Maar het lijkt wel een taboe te mogen spreken over de eenzaamheid die gevoeld kan worden op die weg. Maar eenzaamheid is een belangrijk onderdeel van het pad. Waar je het tegen kan komen en hoe daarmee om te gaan, daarover gaat deze lezing.
Soms hoor ik deze opname nog wel eens terug. Omdat ik hem zo mooi en “wezenlijk” vindt. Ja, het is soms een eenzaam pad. Toch kies je steeds weer voor een eenzaam stukje verder, omdat je voelt dat je uiteindelijk alleen (“al en één”?) moet zijn, wil zijn, kan zijn? Soms dan. Want ik geloof ook in samen-zijn. Maar gek hoe dat alleen-zijn op dit pad trekt en er bij hoort, lijkt het. Ik ga hem nog eens beluisteren;)
Mooi Melissa dat deze lezing resoneert.
Voor mij is het zo dat juist omdat ik ‘alleen’ kan zijn, het gemakkelijker is in verbinding te zijn en blijven, met anderen.
Wanneer je alleen kunt zijn hoeft er niets aangevuld of ingevuld te worden en is het gemakkelijker om zonder verwachtingen ‘in relatie’ te blijven. Het voelt dan (voor mij althans) eerlijker, authentieker. Kwetsbaarder ook en intiemer.
Ben benieuwd wat je een volgende keer hoort, als je deze lezing weer eens beluisterd.
Ik hoor van meer mensen dat ze er iedere keer weer iets anders uit oppikken.
Dankjewel voor het delen van je ervaring.
Hartgroet,
Michaël.
Bedankt Michaël, voor je mooie lezing. Door mijn gezondheid is mijn sociale leven / activiteiten nog een fractie van wat het was. Het maakt soms eenzaam en ook ervaar ik een rijkdom in het alleenzijn.
De tederheid die je noemde, die herken ik ook. Die zo haaks staat op die zelf-afwijzende vraag: wat is er mis met me? Steeds maar weer werkelijk voelen zonder verzet. Het blijft oefenen, mooi wat je zegt: steeds dieper gaan. Je lezing geeft vertrouwen en steunt mij. Dankjewel.
Hi Laura,
Spijtig te lezen dat gezondheidsperikelen enerzijds zorgen voor (wellicht ongewilde) beperkingen van mogelijkheden.
Daarom extra fijn om te lezen dat deze lezing je steun en vertrouwen geeft.
En vooral ook dat je de tederheid en de diepte van het alleen zijn (in tegestelling tot eenzaamheid) al zo kunt ervaren.
Wat een prachtig pad bewandelen we.
Ik wens je alle goeds Laura.
We blijven oefenen.
Hartgroet, Michaël.
Hoi Michael,
Prachtige lezing. Ik ken het thema eenzaamheid vooral in relatie tot het meditatieve of spirituele pad en het dient zich aan in periodes.. Zit net in zo’n periode en komt jouw lezing op een juist moment. Dankbaar ben ik voor je verhaal en de warmte die je er in legt, De verdieping die je aanbrengt en ook hoe je het leven van de Boeddha hierin meeneemt. Dat is een inspiratie en motivatie voor mij. Je benoemde een aantal keren…….Rinpoche. Zou je die naam kunnen/ willen benoemen? Ik verstond dat niet zo goed en wil er wel meer van lezen.
Mooi de steunende gedichten💛.
Hartegroet, Mariët
Hi Mariet, het spijt me dat ik jouw berichtje nu pas lees.
Hoe is het nu?
Zo herkenbaar; het feit dat er periodes zijn waarin eenzaamheid in de beoefening meer op de voorgrond treed.
Daarom was ik destijds ook zo blij de teksten van Chogyam Trungpa Rinpoche te lezen. Een leraar die eenzaamheid, maar meer nog ‘alleen zijn’ tot een nobele staat van zijn verklaard en het op die manier ook onderdeel van het pad maakt.
Zo mooi!
Ik kan o.m. De Mythe van Vrijheid en het Pad van Meditatie aanbevelen.
Fijn te weten dat de lezing ondersteunend voor je is.
Mischien heb je ook wat aan de lezing die ik komende zondag zal geven: Over Spirituele Vriendschap en Sangha.
Voor mij is dat het tweede deel van een tweeluik: Eenzaamheid op het Pad & Spirituele Vriendschap en Sangha.
Voor nu een hartgroet en alle goeds,
Michaël.
Lieve Michaël,
Wat een mooie lezing.
Wat had ik dit graag gehoord toen ik jong was. Je lezing bracht me nu in tranen om de herkenning van het gevoel van toen.
Nu is het alleen zijn een groot goed voor mij geworden en is eenzaamheid geen onbenaderbaar gevoel meer.
Dank je wel 🙏
Astrid Schröder
Hi Astrid,
Het raakt me dat deze lezing zo bij jou resoneert.
En meer nog dat je schrijft dat alleen zijn een groot goed voor je is geworden en eenzaamheid een benaderbaar gevoel.
Over die kracht gaat deze lezing.
En ja,ik deel met je dat ook ik er graag eerder over had gehoord.
Maar in onze beoefening komt nooit iets te laat.
Hartgroet en dankjewel voor jouw beoefening,
Michaël.
Dag Michael,
Wat een prachtige lezing.
Het moet nog verder tot me doordringen wat je allemaal vertelde.
Zo doorgeeft envelop met wijsheid.
Dit is een lezing die ik vaker ga luisteren omdat ik nu al weet dat ik steeds andere dingen ga horen.
Dank Michael, ik ben een fan van je!🥰
Warme groet.
Marga van Kalles
Fijn om te lezen dat de lezing je iets brengt Marga.
En dat het uitnodigt tot meerdere keren beluisteren om de gelaagdheid die er in zit wat betere tot zijn recht te laten komen.
Het onderwerp komt recht uit mijn hart, omdat het zo weinig benoemd wordt, Terwijl het een hele rijke ingang kan zijn naar de bevrijding en verbinding die we zoeken.
Ik wens je bij een volgende keer weer net zo veel luisterplezier als deze keer.
Hartgroet, Michaël.
Doorgeeft is doorleeft en vol met wijsheden (
Beste allen, op verzoek, hierbij mijn vertaling van het openingsgedicht van de lezing: ‘A Childs Retreat’ van Robert Duncan:
EEN KINDER-SCHUILPLAATS
Ik zit in de gevaarlijkste takken van de boom.
Uit de blauwe lucht
zingt de wind het hardst
en omarmt me.
En eenzaamheid – een wilde eenzaamheid – eenmaal onthult,
laat zien hoe beangstigend hoog ik zou klimmen
in de trillende onzekerheden.
Deels uit verlangen, deels om mezelf uit te dagen,
deels om de wereld te zien openen,
deels om mijn eigen wereld te vinden.
Mijn geheime schuilplaats
waar elke stem uit de verte en alles wat is
samen komt.
Het blaffen van een hond,
het verbranden van herfstbladeren,
een verre roep, een schreeuw dichtbij.
De jongen die ik was, roept de man die ik ben:
“Kijk!
Ik ben geweest,
waar jij het meest bang bent, om te gaan”.
Veel luisterplezier.
Hartgroet, Michaël.